Heb je het een plekje kunnen geven?
Een vraag die vaak wordt gesteld nadat iemand een vervelende gebeurtenis* heeft meegemaakt is: “Heb je het allemaal een plekje kunnen geven?”. Als iemand dit aan mij vraagt begint een deel in me te stuiteren en wil in verzet gaan. Een ander, gelukkig wijzer deel, weet dat het goed bedoeld is en geeft er rustig (een vaak sociaal wenselijk) antwoord op.
Ik ben eens gaan onderzoeken waar het door komt waardoor ik ervan in verzet raak. Dit heeft, geloof ik, te maken met wat de zin “het een plekje geven” voor mij impliceert. Ik stel het dan voor me dat je die hele ervaring – met alle emoties van dien – in een doos stopt, deze goed dicht sealt en ergens op een zoldertje neerzet, samen met alle andere pakketjes.
Het verzet kan ook komen omdat ik heb gemerkt dat mensen bang kunnen zijn voor de oordelen van anderen als het pakketje niet zo goed op zijn plek blijft staan en ze een keer emotioneel raken als er een trigger is naar die bepaalde gebeurtenis. Betekent dit dat die persoon het dan niet zo goed een plekje heeft kunnen geven? Is het niet goed genoeg dicht geseald? Het kan een angstig gevoel geven vanuit het idee dat je iets fout hebt gedaan, of dat je iets niet kunt wat anderen wel kunnen…
Een plekje geven betekent voor mij meer dat de herinneringen over het algemeen ergens in de achtergrond aanwezig zijn, misschien op een vaste plek waar het zich fijn voelt en waar het zich daarom over het algemeen bevindt. Echter kan het op momenten naar voren toe komen en getriggerd worden. Bijvoorbeeld op bepaalde dagen in het jaar, door foto’s of bepaalde plaatsen.
Voor mij betekent “het een plekje geven” dan eerder dat je de gebeurtenis, herinneringen en de daarbij horende emoties de ruimte geeft. Dat je erkent dat dit even wat meer op de voorgrond komt en het dan de aandacht geeft die het nodig heeft. Dit omdat het verleden zich soms nou eenmaal in flarden aandoet in het heden. Waarna het vervolgens weer terug gaat naar dat vertrouwde plekje. Zonder dat het als een pakketje dicht geseald zit.
Op deze manier raak je naar mijn mening (en ervaring) ook niet overspoeld, omdat het je keer op keer heeft laten wennen aan de gevoelens en de herinneringen en dat je hebt geleerd dat je het kunt hebben, dat je het aan kan. Dit betekent naar mijn ervaring ook dat, wanneer het dan even meer naar voren komt, het ook steeds minder intens wordt. Het kan op een gegeven moment ook zo zijn dat het op die vertrouwde plek in de achtergrond blijft.
Wat als we zouden vragen: “En, kun je het af en toe de ruimte geven als het zich aandoet?” als je wil weten hoe het met iemand gaat na een vervelende gebeurtenis. Ik ga dit in ieder geval uitproberen. Zowel het vragen aan anderen, als het de ruimte geven aan mezelf 😉
Misschien maak ik me hier enkel zorgen over semantics en doet de vraag “heb je het een plekje kunnen geven” je veel minder dan dat het mij doet. Maar ik voelde dat ik het toch even onder de aandacht wilde brengen.
*Ik wil hierbij benadrukken dat ik hiermee wel doel op kleinere levensgebeurtenissen, dus geen hele heftige gebeurtenissen of traumatische ervaringen. Als daarin je iets dwars blijft zitten en je voelt dat je niet weet hoe je ermee om moet gaan adviseer ik je uiteraard om professionele hulp in te schakelen.
