Afgelopen week mocht ik een presentatie over mindfulness geven, in de vorm van een introductie workshop waarin ik dingen uitlegde over mindfulness en ook oefeningen deed. Een aantal dagen daarvoor was mijn gedachte daarover “jeetje, wat spannend, ik moet een presentatie geven”. Alleen al het woord presentatie deed daarin veel met me, want zo voor een groep staan om yogales te geven of een mindfulness workshop is geen probleem.
Ik merkte dus op dat ik deze gedachte dat dit spannend was had en kon er daarmee wat afstand van nemen. Ik besefte me dat ik het eigenlijk helemaal niet zo spannend vond en ik er eigenlijk vooral veel zin in had, waardoor ik er achter kwam dat het feit dat ik een presentatie moest geven en dat spannend vond vooral een verhaal was wat ik voor mezelf had gecreëerd waar ik in was gaan geloven. Een verhaal wat ik mezelf heel vaak al heb verteld.
"Je blijft hiermee als het ware je eigen geschiedenis herhalen"
Als je verweven bent geraakt met een bepaald verhaal, of dus ook wel narratief genoemd in de psychologie, en dit niet opmerkt dan ben je er dus in gaan geloven. Op deze manier krijg je een bepaald gevoel door de gedachte die je er automatisch over hebt. Hiermee blijf je als het ware je eigen geschiedenis herhalen; omdat je je eerst op die manier een keer hebt gevoeld, ga je er automatisch van uit dat je dit de volgende keer ook zo gaat doen en dan gaat dit ook gebeuren. En dan heb je dus een verhaal gecreëerd. Wat ervoor zorgt dat je er die volgende keer niet met een open mind in gaat.
Het kan nog steeds zo zijn dat het spannend is om die presentatie te gaan geven, maar dan is dat omdat je dat in dat moment zo voelt en niet omdat je dat in het verleden zo hebt gevoeld. Dit hoeft daarmee niet per se betekenen dat je dit in de toekomst ook spannend gaat vinden, omdat je dat op dit moment zo ervaart. En misschien ook wel, en dan is dat ook oké.
Zoals je ziet gaat het dus over loslaten van conditionering, automatische processen en verbanden die we onszelf onbewust hebben aangeleerd.
Als je dus bewuster wordt van jezelf en je gedachtes kun je hier meer afstand van nemen en vanuit daar ook meer los gaan laten. Overigens is dat een groot onderdeel van wat mindfulness je kan brengen.
Toegegeven, toen ik eenmaal voor de groep de presentatie stond te geven brak het zweet me wel even uit in het begin, maar dit was omdat ik het in dat moment spannend vond. En ook dat mocht er zijn op dat moment, maar het was er niet omdat het er in eerdere momenten van mijn leven ook wel eens is geweest.
Met welk verhaal ben jij verweven dat je los zou kunnen laten?
